 Wysłany: Sob 21:10, 15 Wrz 2007 Temat postu: Rozdział 21-23 |
|
| Rozdział 21 - Opowieść o Trzech Braciach
Harry obejrzał się na Rona i Hermionę. Zdawało się, że także nie mają pojęcia o czym mówi Xenofiliusz. - Regalia Śmierci? - Zgadza się - powiedział Xenofiliusz. - Nie słyszeliście o nich? Wcale mnie to nie dziwi. Bardzo niewielu czarodziejów w nie wierzy. Przykładem niech będzie ten twardogłowy młodzieniec, który na weselu twojego brata - skinął głową w stronę Rona - zaatakował mnie, myśląc, że obnoszę się z symbolem znanego czarnoksiężnika! Cóż za ignorancja... Nie ma nic z czarnej magii w Regaliach - przynajmniej nie w dosłownym ich znaczeniu. Symbolu używa się do rozpoznawania innych zwolenników, w nadziei, że któryś pomoże w Poszukiwaniu. Wymieszał trochę cukru w swoim korzennym naparze i upił nieco. - Przykro mi - rzekł Harry - ale nadal nie rozumiem. Z grzeczności wypił łyczek ze swojej filiżanki i prawie się udławił: ciecz smakowała obrzydliwie, tak, jakby ktoś zmiksował najgorsze z Fasolek Wszystkich Smaków. - No cóż, zwolennicy poszukują Regaliów śmierci - oznajmił Xenofiliusz, cmokając w oczywistym uznaniu dla swojego wywaru. - Ale czym są właściwie Regalia Śmierci? - zapytała Hermiona. Xenofiliusz odłożył na bok pustą filiżankę. - Zakładam, że znana wam jest "Opowieść o Trzech Braciach? - Nie - odrzekł Harry. - Tak - odpowiedzieli jednocześnie Ron i Hermiona. Xenofiliusz poważnie pokiwał głową. - No, no, panie Potter, ta cała historia rozpoczyna się od "Opowieści o Trzech Braciach"... Gdzieś tu miałem jakiś egzemplarz... Rozejrzał sie niedbale po pokoju, po stertach pergaminów i książek, ale Hermiona powiedziała: - Ja mam jeden egzemplarz, panie Lovegood, mam go tutaj. Ze swojej małej, ozdobionej koralikami torebki wyciągnęła "Opowieści Barda Beedle'a". - To autentyk? - spytał przenikliwie Xenofiliusz, a kiedy potwierdziła, dodał: - Zatem może przeczytasz nam na głos? Wtedy będziemy pewni, że wszyscy ją znamy. - No... dobrze - powiedziała nerwowo Hermiona. Otworzyła książkę a na stronie tytułowej Harry zauważył omawiany wcześniej symbol. Hermiona odkaszlnęła cicho i zaczęła czytać: - Pewnego razu było sobie trzech braci, którzy o brzasku podróżowali odludną, krętą drogą... - O północy, tak zawsze opowiadała nam mama - przerwał jej Ron, który leżał wyciągnięty z rękami pod głową i słuchał. Hermiona rzuciła mu rozdrażnione spojrzenie. - Przepraszam, pomyślałem tylko, że będzie trochę straszniej, jeśli to będzie północ! - usprawiedliwiał się Ron. - Taak, bo naprawdę mało nam strachu w naszym życiu - powiedział Harry nie mogąc się powstrzymać. Xenofiliusz wydawał się być nieco rozkojarzony, wpatrywał się w niebo za oknem. - Dalej, Hermiono. - W końcu bracia dotarli do rzeki, zbyt głębokiej, by przejść ją w bród, zbyt niebezpiecznej, by ją przepłynąć. Niemniej jednak, bracia owi obeznani byli ze sztuką magii, więc prostym ruchem swych różdżek wyczarowali most nad zdradliwymi wodami. Byli już w połowie mostu, gdy drogę zagrodziła im zakapturzona postać. I przemówiła do nich Śmierć... - Przepraszam - wtrącił się Harry - przemówiła do nich Śmierć? - Harry, to przecież bajka! - Racja, wybacz. Kontynuuj. - I przemówiła do nich Śmierć. Była zła, że trzej przybysze pokrzyżowali jej plany - podróżnicy przeważnie tonęli w odmętach rzeki. Lecz Śmierć była przebiegła. Udała, że gratuluje trzem braciom ich magicznych umiejętności i obiecała nagrodę za spryt, dzięki któremu udało im się jej uniknąć. Zatem najstarszy brat, waleczny mężczyzna, poprosił o różdżkę, potężniejszą niż jakakolwiek inna: różdżkę, która zwycięży w każdym pojedynku: różdżkę wartą czarodzieja,który ujarzmił samą Śmierć! Podeszła więc Śmierć do krzewu bzu rosnącego na brzegu rzeki, uformowała różdżkę z jego gałęzi i podarowała ją najstarszemu z braci. Wtedy średni brat, człowiek bardzo arogancki, postanowił dodatkowo upokorzyć Śmierć, więc poprosił o moc wskrzeszania ludzi. Zatem Śmierć podniosła kamień i wręczyła średniemu bratu mówiąc, że kamień ten może każdego przywrócić do życia. I wtedy zapytała Śmierć najmłodszego z braci, czego sobie życzy. Najmłodszy brat był najskromniejszy, ale tez i najmądrzejszy z nich trzech. Nie ufał Śmierci. Poprosił ją zatem o coś, co pomogłoby mu bezpiecznie opuścić to miejsce, nie będąc przez nią prześladowanym. I Śmierć, choć bardzo niechętnie, narzuciła na niego swoją własną Pelerynę Niewidkę. - Śmierć miała Pelerynę Niewidkę? - Harry wtrącił się po raz kolejny. - No, żeby mogła czaić się za ludźmi - powiedział Ron. - Czasem była znudzona tym bieganiem za nimi, klepaniem w ramię i wrzeszczeniem... wybacz, Hermiono. - I wtedy Śmierć ustąpiła z drogi pozwalając trzem braciom kontynuować ich wędrówkę a oni wciąż wspominali swoją niezwykłą przygodę i podziwiali dary Śmierci. W odpowiednim czasie bracia rozstali się, każdy podążył za swoim przeznaczeniem. Pierwszy brat wędrował jeszcze przez tydzień, aż dotarł do odległej wioski, gdzie rozglądał się za partnerem do pojedynku. Bez wątpienia, jako posiadacz 'Elder Wand', nie mógł przegrać w żadnej potyczce. Pozostawiwszy swojego martwego przeciwnika na ziemi, najstarszy brat udał się do gospody, gdzie głośno chwalił się potężną różdżką, którą zabrał samej Śmierci; różdżką, która uczyniła go niepokonanym.Jeszcze tej samej nocy, inny czarodziej podkradł się do najstarszego brata, kiedy ten, zamroczony winem, leżał w łóżku. Złodziej zabrał różdżkę i, na wszelki wypadek, podciął najstarszemu bratu gardło. I w ten sposób Śmierć zyskała dla siebie najstarszego brata. W międzyczasie, drugi z braci wyruszył w drogę powrotną do domu, gdzie wiódł samotne życie. Tutaj właśnie wyjął swój kamień, obdarzony mocą wskrzeszania zmarłych i trzykrotnie obrócił w swych dłoniach. Ku jego zdziwieniu i zachwytowi, postać kobiety, która umarła przedwcześnie, a którą miał nadzieję poślubić, pojawiła się przed nim. Jednak była ona smutna i zimna, a oddzielała ją od niego zasłona. Chociaż została przywrócona światu żywych, tak naprawdę do niego nie należała, cierpiała. Ostatecznie, doprowadzony do szaleństwa beznadziejną tęsknotą, średni brat odebrał sobie życie, aby prawdziwie zjednoczyć się z ukochaną. I w ten sposób Śmierć zyskała dla siebie drugiego brata. Lecz chociaż Śmierć poszukiwała trzeciego brata przez wiele lat, nigdy nie udało jej się trafić na jego ślad. Dopiero gdy najmłodszy brat osiągnął podeszły wiek, zdjął z siebie Pelerynę Niewidkę i podarował swojemu synowi. I wtedy powitał Śmierć jak starą przyjaciółkę, poszedł z nią chętnie, i ramię w ramię opuścili to życie. Hermiona zamknęła książkę. Minęła chwila zanim Xenofiliusz zdał sobie sprawę, że przestała czytać; wtedy odwrócił spojrzenie od okna i powiedział: - Cóż, zatem mamy je. - Słucham? - zapytała Hermiona zmieszanym głosem. - To są właśnie Regalia Śmierci - rzekł Xenofiliusz. Podniósł gęsie pióro z zagraconego stolika, który miał pod ręką, a spod sterty książek wyszarpnął kawałek pergaminu. - 'Elder Wand' - powiedział, rysując na pergaminie prostą, pionową kreskę. - Kamień Wskrzeszenia - dorysował okrąg zawierający końce kreski. - Peleryna Niewidka - skończył, zamykając kreskę i okrąg w trójkącie, i stwarzając tym samym symbol, który tak intrygował Hermionę. - One wszystkie razem - powiedział - to Regalia Śmierci. - Ale w opowieści nie ma żadnej wzmianki o "Regaliach Śmierci" - powiedziała Hermiona. - No cóż, oczywiście, że nie ma - rzekł Xenofiliusz, niezwykle z siebie zadowolony. - To historyjka dla dzieci, ma zabawiać, a nie instruować. Jednakże, wtajemniczeni w te sprawy rozpoznają, że ta starodawna opowiastka nawiązuje do trzech przedmiotów, albo Regaliów, które zebrane razem, czynią posiadacza panem Śmierci. Nastała krótka chwila ciszy, kiedy Xenofiliusz rzucił okiem w stronę okna. Słońce było już nisko na niebie. - Wkrótce Luna powinna mieć wystarczająco dużo Plimpków - powiedział cicho. - Kiedy mówi pan - 'pan Śmierci'... - zaczął Ron. - Pan - rzekł Xenofiliusz, machając beztrosko ręką. - Pogromca. Zwycięzca. Którekolwiek określenie wolisz. - Ale... chce pan powiedzieć... - Hermiona mówiła powoli, a Harry słyszał jak stara się, aby żadna oznaka sceptycyzmu nie zadźwięczała w jej głosie - że wierzy pan, że te przedmioty - Regalia, naprawdę istnieją? Xenofiliusz uniósł brwi. - No cóż, oczywiście. - Ale - zaczęła Hermiona, a Harry słyszał, jak jej opanowanie powoli zaczyna się załamywać - panie Lovegood, jak pan może wierzyć...? - Luna opowiadała mi o tobie, młoda damo - rzekł Xenofiliusz. - Jesteś, jak mi się zdaje, inteligentna, lecz boleśnie ograniczona. Masz ciasny umysł. Wąskie horyzonty. - Może powinnaś spróbować przymierzyć ten kapelusz, Hermiono. - rzekł Ron machając w stronę groteskowego nakrycia głowy. Jego głos drżał od powstrzymywanego śmiechu. - Panie Lovegood - zaczęła ponownie Hermiona. - Wszyscy wiemy, że istnieją takie rzeczy jak Peleryny Niewidki. Są rzadkie, jednak istnieją. Lecz... - Ah, ale Trzecie z Regaliów to prawdziwa Peleryna Niewidka, panno Granger! To nie jest podróżna peleryna, nasycona Czarem Niewidzialności, nosząca Klątwę {Bedazzling}, czy też utkana z włosów Demimoza, która to z początku doskonale cię ukryje, lecz blednie z upływem lat, aż stanie się bezużyteczna. My mówimy o pelerynie, która naprawdę sprawia, że nosząca ją osoba jest absolutnie niewidzialna, a działając wiecznie, daje stałe i nieprzeniknione schronienie, bez względu na zaklęcia, jakie zostaną na nią rzucone. Ile takich peleryn widziała pani w życiu, panno Granger? Hermiona otworzyła już usta do odpowiedzi, po czym zamknęła je z powrotem: nigdy nie wyglądała na tak zakłopotaną. Ona, Harry i Ron spojrzeli jedno na drugiego, i Harry wiedział, że wszyscy myślą o tym samym. Tak się zdarzyło, że peleryna, dokładnie taka jak ta, którą przed chwilą opisał Xenofiliusz, znajduje się w tym momencie właśnie w tym pokoju. - No właśnie. - rzekł Xenofiliusz, kiedy pozbawił ich wszystkich racjonalnych argumentów. - Nikt z was nigdy nie widział czegoś takiego. Właściciel byłby niezmiernie bogaty, czyż nie? Ponownie zwrócił swój wzrok w stronę okna. Niebo rozświetlone było bardzo bladymi smugami różu. - No dobrze. - powiedziała zażenowana Hermiona. - Powiedzmy, że Peleryna istnieje... A co z kamieniem, panie Lovegood? Z tym, którego nazywa pan Kamieniem Wskrzeszania? - Co z nim? - No, jak może być prawdziwy? - Udowodnij, że nie jest. - Ale to jest... przepraszam, ale to jest kompletnie niedorzeczne! Jak mogłabym udowodnić, że on nie istnieje? Spodziewa się pan, że przetestuje każdy... każdy kamień na świecie? Chodzi mi o to... Przecież można założyć, że cokolwiek może być prawdziwe, jeśli jedyną podstawą, żeby w to uwierzyć ma być fakt, że nikt nie udowodnił, że to nie istnieje! - Tak, można - rzekł Xenofiliusz. - Cieszę się, że choć trochę otworzyłaś swój umysł. - Zatem uważa pan - powiedział szybko Harry, zanim Hermiona zdążyła się odciąć - że 'Elder Wand' także istnieje? - Oh, no cóż, w tym przypadku mamy niewyczerpany materiał dowodowy - powiedział Xenofiliusz. 'Elder Wand' jest najłatwiejsza do wytropienia ze wszystkich Regaliów, ze względu na sposób, w jaki przekazywany jest z ręki do ręki. - Jaki to sposób? - zapytał Harry. - Taki, że posiadacz różdżki, aby stać sie jej prawowitym panem, musi zdobyć ją siłą od poprzedniego właściciela - wyjaśnił Xenofiliusz. - Na pewno słyszeliście o tym, w jaki sposób Egbert the Egregious zawładnął różdżką po zamordowaniu Emerica the Evil? Jak Godelot umarł w swej własnej piwnicy, po tym jak jego syn, Hereward, zabrał mu różdżkę? O przerażającym Loxiaszu, który odebrał różdżkę Baraabaszowi Deverill, którego zabił? Krwawy ślad 'Eldest Wand' znaczy strony historii Magii. Harry zerknął na Hermionę. Spoglądała krzywo na Xenofiliusza, lecz mu nie zaprzeczała. - Więc jak pan myśli, gdzie jest teraz różdżka? - zapytał Ron. - Niestety, któż to wie? - odpowiedział Xenofiliusz wyglądając przez okno. - Kto wie, gdzie leży ukryta? Ślad prowadzi do Arcusa i Liwiusza, lecz któż powie, który z nich naprawdę pokonał Loxiasza i który zabrał mu różdżkę? I któż powie, kto mógł pokonać ich? Historia, niestety, nam tego nie mówi. Nastąpiła chwila przerwy. W końcu Hermiona zapytała twardo: - Panie Lovegood, czy rodzina Peverell'ów ma coś wspólnego z Regaliami Śmierci? Xenofiliusz spojrzał na nią zdezorientowany a w pamięci Harry'ego coś nagle zaskoczyło, lecz nie wiedział co. Peverell... słyszał już kiedyś to nazwisko... - Wprowadziła mnie pani w błąd, młoda damo! - powiedział Xenofiliusz, prostując się na krześle i wybałuszając na Hermionę oczy. - Myślałem, że jest pani nowa w tym temacie! Wielu Poszukiwaczy wierzy, że Peverells'owie mają wiele - bardzo wiele - wspólnego z Regaliami! - Kim są Peverells'owie? - zaciekawił się Ron. - To nazwisko znajdowało się na grobie z tym właśnie symbolem, tam, w Dolinie Godryka. - powiedziała Hermiona, wciąż obserwująć Xenofiliusza. - Nazwisko Ignotusa Peverell'a. - Dokładnie! - rzekł Xenofiliusz, pedantycznie unosząc palec wskazujący. - Symbol Regaliów Śmierci na grobie Ignotusa jest niezbitym dowodem! - Na co? - zapytał Ron. - Na to, że trzej bracia z opowieści to trzej bracia Peverell: Antioch, Cadmus i Ignotus! Że to oni są pierwszymi właścicielami Regaliów! Z kolejnym zerknięciem w okno wstał, chwycił tacę i ruszył w kierunku spiralnych schodów. - Zostaniecie na koalcji? - zawołał, znikając na schodach. - Wszyscy zawsze proszą o przepis na naszą Plimpkową zupę. - Pewnie po to, żeby odwiedzić Wydział Zatruć w Świętym Mungu. - wymamrotał Ron. Harry poczekał, aż usłyszy Xenofiliusza krzątającego się w kuchni na dole. - I co o tym myślisz? - zapytał Hermionę. - Oh, Harry - odpowiedziała ze znużeniem - to przecież stek bzdur. To nie może być prawdziwe znaczenie tego symbolu. To tylko zwykłe wierzenia dziwaka. Straciliśmy tu tylko czas... - Zdaje mi się, że to chyba ten sam facet, który wymyślił Chrapaki Krętorogie - rzekł Ron. - Ale chyba mu nie wierzysz? - zapytał Harry - Niee, to przecież tylko jedna z historyjek, dająca dzieciakom życiowe lekcje, prawda? Nie szukaj kłopotów, nie ładuj się w bójki, zostaw w spokoju rzeczy, od których najlepiej trzymać się z daleka! Po prostu zajmij się sobą, pilnuj własnego interesu, a wszystko będzie dobrze. No pomyślcie - dodał Ron - może ta historyjka mówi tylko o tym, dlaczego bzowe różdżki wydają się pechowe? - O czym ty mówisz? - O tych wszystkich przesądach! 'Czarownice urodzone w maju poślubią Mugoli.' ' Pech o brzasku nie zakończy się przed północą.''Nie przyniesie ci korzyści cedrowa różdżka'. Musieliście o nich słyszeć. Moja mama zna ich mnóstwo! - Harry i ja dorastaliśmy w mugolskich rodzinach - przypomniała mu Hermiona. - Nauczono nas zupełnie innych przesądów. Odetchnęła głęboko gdy z kuchni napłynął raczej ostry zapach. Jedyna dobrą strona jej irytacji na Xenofiliusza był fakt, że zapomniała o złości na Rona. - Myślę, że masz racje - powiedziała mu. - To tylko umoralniająca bajeczka, wiadomo przecież, że wybierzesz najlepszy z darów czyli... Następne słowa wypowiedzieli w tym samym czasie: - Pelerynę - rzekła Hermiona. - Różdżkę - powiedział Ron. - Kamień - odrzekł Harry. Spojrzeli na siebie nawzajem; w połowie zaskoczeni, w połowie rozbawieni. - Wydawało mi się, że powiedziałaś: Peleryna - zwrócił się Ron do Hermiony - ale po co miałabyś być niewidzialna, gdybyś miała różdżkę? Daj spokój, Hermiono, niepokonaną różdżkę! - Mamy już Pelerynę Niewidkę - powiedział Harry. - I bardzo nam pomogła, jakbyś nie zauważył! - dodała Hermiona. - Natomiast różdżka mogłaby tylko sprawić nam kłopoty... - Tylko gdybyś zaczęła głośno się nią chwalić - sprzeczał się Ron.- Gdybyś była na tyle głupia, żeby tańczyć wkoło machając nią i śpiewając: 'Mam niepokonaną różdżkę, chodź i zmierz się się ze mną, jeśli taki z ciebie chojrak!' Tak długo, jak siedzisz cicho... - A czy ty nie możesz siedzieć cicho? - powiedziała sceptycznie Hermiona. - Wiesz dobrze, że jedyną prawdziwą rzeczą jaką on powiedział, jest fakt, że od setek lat krąży mnóstwo opowieści o niezwykle potężnych różdżkach. - A krąży? - zainteresował się Harry. Hermiona wyglądała na bardzo poirytowaną: wyraz jej twarzy był tak znajomy, że Harry i Ron wyszczerzyli do siebie zęby w uśmiechu. - 'Deathstick', Różdżka Przeznaczenia; przez stulecia pojawiały się pod różnymi nazwami, zazwyczaj należąc do Czarnoksiężników, którzy się nimi przechwalali. Profesor Binns wspominał o paru z nich, ale... oh, to przecież jakieś bzdury. Różdżki są tak potężne, jak czarodzieje, którzy ich używają. Po prostu niektórzy z nich chełpili się, że ich własne różdżki są lepsze niż reszty ludzi. - Ale skąd wiesz - dopytywał się Harry - że te różdżki - 'Deathstick', Różdżka Przeznaczenia - nie są jedną i tą samą, ujawniającą się przez wieki pod różnymi imionami? - A co jeśli to naprawdę 'Elder Wand', wykonana przez Śmierć? - dodał Ron. Harry zaśmiał się: dziwny pomysł, który przyszedł mu do głowy, po chwili okazał sie zupełnie niedorzeczny. Przypomniał sobie, że jego różdżka jest z ostrokrzewu, nie bzu, wykonał ją Ollivander, a cokolwiek nie zrobiła tej nocy, gdy Voldemort ścigał go na niebie, została zniszczona - więc jak mogłaby być niezwyciężona? - A dlaczego ty wybrałbyś kamień? - spytał go Ron. - Cóż, moglibyśmy wskrzesić Syriusza... Szalonookiego... Dumbledore'a... moich rodziców... Żadne z nich się nie uśmiechnęło. - Ale, zgodnie z Bardem Beedle'm, oni nie chcieliby wrócić, prawda? - spytał Harry myśląc o bajce, którą właśnie usłyszał. - Nie sądzę, żeby istniały masy innych opowieści o kamieniu, który wskrzesza ludzi, mam rację? - zapytał Hermionę. - Tak - odpowiedziała smutno. - I nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek, poza panem Loveggod'em, dał sobie wmówić, że istnieją. Beedle pewnie zapożyczył ten pomysł z opowieści o Sorcerer's Stone; no wiecie, zamiast kamienia, który czyni cię nieśmiertelnym - kamień, który przywraca z martwych. Zapach dolatujący z kuchni stał się intensywniejszy. Przypominał woń przypalanych kalesonów. Harry zastanawiał się, czy zdoła zjeść to, co Xenofiliusz przygotuje i nie urazi jego uczuć. - Jednak co z Peleryną? - zapytał powoli Ron. - Nie rozumiecie, że w tym przypadku ma rację? Używałem Peleryny Harry'ego i zawsze uważałem, że jest świetna. Nigdy wcześniej nie słyszałem o takiej, jak ta. Jest niezawodna! Nigdy nie zostaliśmy pod nią zauważeni... - To chyba oczywiste, Ron... byliśmy pod nią niewidzialni! - Ale to wszystko, co on opowiadał o innych Pelerynach - one nie są warte złamanego Knuta, wiecie, że tak jest!Nigdy wcześniej żadnej nie miałem, ale wiele słyszałem - o tym, że uroki pryskają, gdy peleryna jest już stara, albo że od zaklęć robią się dziury. A Harry dostał swoją od ojca, więc nie jest już nowa ale wciąż... wciąż świetnie działa! - Tak, racja, ale Ron, kamień... Kiedy oni kłócili się szeptem, Harry krążył po pokoju, prawie ich nie słuchając. Doszedł do spiralnych schodów, podniósł wzrok na wysokość kolejnego piętra i coś rozproszyło jego uwagę. Jego własna twarz patrzyła na niego ze ściany pokoju powyżej. Po chwili dezorientacji, uświadomił sobie, że to nie lustro, lecz obraz. Zaciekawiony, zaczął wspinać się po schodach. - Harry, co ty robisz? Chyba nie powinieneś się tu rozglądać, póki jego tu nie ma! Ale Harry właśnie wszedł na następne piętro. Luna udekorowała swój pokój pięcioma pięknymi rysunkami twarzy: Harry'ego, Rona, Hermiony, Ginny i Neville'a. Nie były ruchome, jak portrety w Hogwarcie, ale niewątpliwie miały w sobie mnóstwo magii. Harry'emu wydawało się, że oddychają. Delikatne złote łańcuszki pojawiały się wokół portretów, oplatając je i łącząc ze sobą; gdy Harry przyjrzał się im dokładniej, odkrył, że składają się one z jednego, powtarzającego się tysiące razy słowa napisanego złotym atramentem: przyjaciele... przyjaciele... przyjaciele... Harry poczuł do Luny ogromny przypływ sympatii. Rozejrzał się po pokoju. Przy łóżku znajdowała się duża fotografia, przedstawiająca mała Lunę i kobietę, do której była bardzo podobna. Obejmowały się. Na tej fotografii Luna wyglądała na bardziej zadbaną niż zwykle. Zdjęcie było zakurzone i fakt ten wprawił Harry'ego w lekką konsternację. Rozejrzał się dookoła. Na bladoniebieskim dywanie było aż grubo od kurzu. W szafie, której drzwi były uchylone, nie było żadnych ubrań. Łóżko wyglądało chłodno i nieprzyjaźnie, jakby nikt nie spał na nim od tygodni. W najbliższym oknie, na tle krwistoczerwonego nieba, rozciągnięta była pojedyncza pajęczyna. - Coś nie tak? - zapytała Hermiona kiedy Harry zszedł na dół, lecz zanim zdążył jej odpowiedzieć, Xenofiliusz pojawił się na kuchennych schodach, niosąc obciążoną miskami tacę. - Panie Lovegood - zaczął Harry. - Gdzie jest Luna? - Słucham? - Gdzie jest Luna? Xenofiliusz zatrzymał się na ostatnim schodku. - Już... już wam powiedziałem. Poszła na 'Botions Bridge' łowić Plimki. - Więc czemu nakrywa pan tylko dla czterech osób? Xenofiliusz próbował coś powiedzieć, ale żaden dźwięk nie wydobył się z jego ust. Jedynym odgłosem był terkot prasy drukarskiej i delikatne brzęczenie naczyń w drżących rękach Xenofiliusza. - Myślę, że Luny nie było tu od tygodni - powiedział Harry. - Jej ubrania znikły, w jej łóżku od dawna nikt nie spał. Gdzie ona jest? I dlaczego wciąż wygląda pan przez okno?! Xenofiliusz upuścił tacę, miski się roztrzaskały. Harry, Ron i Hermiona natychmiast wyciągnęli różdżki. Xenofiliusz zamarł w bezruchu z ręką siegającą do kieszeni. W tym samym momencie maszyna drukarska wydała donośny huk i pogrążyła się w ciszy, a spod okrywającego ją obrusu wysypały się liczne egzemplarze Żonglera. Hermiona wyłączyła maszynę i podniosła jeden z magazynów; jej różdżka wciąż wycelowana była w pana Lovegood'a. - Harry, spójrz na to! Podszedł do niej tak szybko, jak tylko pozwolił ma na to panujący wszędzie bałagan. Na okładce Żonglera znajdowało sie jego własne zdjęcie, przyozdobione słowami "Undesirable Number One" i zatytułowane "nagroda pieniężna". - Widzę, że Żongler zmienił swój punkt widzenia? - zapytał chłodno Harry; jego umysł pracował na najwyższych obrotach. - To właśnie robił pan w ogrodzie, prawda panie Lovegood? Wysyłał pan sowę do Ministerstwa? Xenofiliusz oblizał wargi. - Zabrali moją Lunę - wyszeptał. - Przez to, co pisałem. Zabrali moją Lunę i nie wiem, gdzie ona jest, nie wiem, co jej zrobili. Ale może oddadzą mi ją jeśli... jeśli... - Wyda im pan Harry'ego? - dokończyła za niego Hermiona. - Nie ma mowy - powiedział stanowczo Ron. - Zejdź nam z drogi, wychodzimy. Xenofiliusz wyglądał okropnie, jego usta wygięły się w przerażającym, pożądliwym usmiechu. - Za moment tu będą. Muszę ocalić Lunę. Nie mogę jej starcić. Nie możecie wyjść. Rozłożył ramiona zasłaniając nimi klatke schodową, a Harrego nawiedziła nagle wizja własnej matki, robiącej to samo przed jego dziecinnym łóżeczkiem. - Niech nas pan nie zmusza, żebyśmy zrobili panu krzywdę - rzekł Harry. - Proszę zejść nam z drogi, panie Lovegood. - HARRY! - wrzasnęła Hermiona. Postacie na miotłach krążyły za oknem. Kiedy Harry, Ron i Hermiona odwrócili od niego wzrok, Xenofiliusz wyciągnął różdżkę. Harry w samą porę zrozumiał ich błąd. Rzucił się w bok, popychając Rona i Hermionę w bezpieczne miejsce, a Zaklęcie Oszałamiające Xenofiliusza przemknęło przez pokój i uderzyło w róg Buchorożca. Nastapił potężny wybuch. Wydawało się, że cały pokój po prostu eksplodował. Kawałki drewna, papieru i gruzu poszybowały we wszystkich kierunkach, równocześnie uniosła się nieprzenikniona chmurą gęstego białego pyłu. Harry przeleciał przez pokój i uderzył w podłogę. Nie był w stanie zobaczyć upadających na niego szczątków, nakrył więc głowę rękami. Usłyszał krzyk Hermiony, wrzask Rona i serie obrzydliwych, metalicznych odgłosów, po których zorientował się, że Xenofiliusz został oderwany od ziemi i spadł ze spiralnych schodów. W połowie zagrzebany pod gruzem, Harry usiłował się podnieść. Ledwie oddychał i nic nie widział przez unoszący się pył. Zawaliła się połowa sufitu; z dziury zwisał fragment łóżka Luny. Obok Harry'ego leżało poobtłukiwane popiersie Roweny Revenclaw, skrawki pergaminów unosiły się w powietrzu a większa część maszyny drukarskiej blokowała szczyt kuchennych schodów. Tuż obok poruszył się kolejny pokryty białym pyłem kształt i Hermiona - sama wyglądająca jak statua - przycisnęła palec do ust. Drzwi na dole otworzyły się z trzaskiem. - Czyż nie mówiłem ci, że nie ma powodu do pośpiechu, Travers? - rozległ się chropowaty głos. - Czy nie mówiłem, że ten świr po prostu majaczy? Nagle rozległ się odgłos uderzenia i Xenofiliusz krzyknął z bólu. - Nie... nie... na górze... Potter... - Mówiłem ci w zeszłym tygodniu, Lovegood, że nie wrócimy tu jeśli nie będziesz miał solidnych informacji! Pamiętasz zeszły tydzień? Kiedy to chciałeś wymienić na swoją córkę to głupie przybranie głowy? A tydzień jeszcze wcześniejszy ? Kolejne uderzenie, kolejny pisk. - Kiedy myślałeś, że oddamy ci ją z powrotem w zamian za dowód na istnienie... Uderzenie. - ...Chrapaków... Uderzenie. - ...Krętorogich? - Nie... nie... błagam... - szlochał Xenofiliusz. - To naprawdę Potter, przysięgam! - A teraz okazuje się, że wezwałeś nas tu tylko po to, żeby spróbować wysadzić nas w powietrze! - wrzasnął Śmierciożerca. Rozległa się salwa uderzeń przeplatana piskami agonii. - To miejsce wygląda jakby miało się za chwilę zawalić, Selwyn - powiedział inny, chłodny głos, odbijając sie echem na zmasakrowanej klatce schodowej. - Schody są całkowicie zablokowane. Mam je odblokować? To może spowodować szybsze zawalenie domu. - Ty mały kłamliwy śmieciu! - wrzasnął czarodziej nazywany Selwynem. - Pewnie nawet nie widziałeś Pottera na oczy, prawda? Myslałeś że uda ci się nas tu zwabić i wymordować? I myślałeś, że w ten sposób odzyskasz córkę? - Przysięgam... przysięgam... Na górze jest Potter... - Homenum revelio - rozległ się głos u stóp schodów. Harry usłyszał, jak Hermiona wstrzymuje oddech i poczuł, że coś miękko go otacza, pogrąża jego ciało w swoim cieniu. - Tam na górze ktoś jest, Selwyn - powiedział ostro drugi mężczyzna. - To Potter, mówiłem wam, to Potter! - szlochał Xenofiliusz. - Proszę... proszę... oddajcie mi Lunę, po prostu oddajcie mi Lunę... - Odzyskasz swoją małą dziewczynkę, Lovegood - rzekł Selwyn - jeśli wleziesz po schodach i sprowadzisz mi tu Pottera. Ale jeśli to jakiś spisek, jeśli to oszustwo, jeśli masz tam wspólnika czekającego, żeby wciągnąć nas w zasadzkę, to zobaczymy czy z twojej córki zostanie choć kawałek, żebyś miał co pochować. Xenofiliusz wydał z siebie pełne strachu i rozpaczy zawodzenie. Rozległ się odgłos pośpiesznego szurania nogami. Xenofiliusz usiłował przedostać się przez zawalone gruzem schody. - Chodźcie - wyszeptał Harry - spróbujemy się stąd wydostać. Zaczął wygrzebywać się z pod gruzu, zagłuszany przez hałas, jaki robił Xenofiliusz próbując wspiąć się na schody. Ron zagrzebany był najgłębiej. Harry i Hermiona wspięli się, najciszej jak potrafili, na stertę gruzu, gdzie był zakopany. Próbowali odsunąć komodę przygniatająca jego nogi. Kiedy Xenofiliusz wspinał się coraz wyżej i wyżej, Hermionie udało się uwolnić Rona za pomocą 'Hover Charm'. - No dobrze - odetchnęła Hermiona, gdy połamana maszyna drukarska blokująca schody zaczęła się trząść. Xenofiliusz był od nich juz tylko o krok. Hermiona wciąż była pokryta białym pyłem. - Ufasz mi, Harry? Harry skinął głową. - Dobrze - wyszeptała - więc daj mi Pelerynę. Ron, założysz ją. - Ja? Ale Harry... - Ron, proszę! Harry, złap mnie mocno za rękę, a ty Ron - za ramię. Harry wyciągnął lewą rękę. Ron zniknął pod Peleryną. Maszyna drukarska zaczęła wibrować. Xenofiliusz usiłował ją przesunąć używając 'Hover Charm'. Harry nie miał pojęcia, na co czeka Hermiona. - Trzymajcie mocno - szeptała. - Trzymajcie mocno... przez cały czas... Kredowo biała twarz Xenofiliusza wynurzyła się znad szczytu kredensu. - Obliviate! - krzyknęła Hermiona, celując różdżką najpierw w jego twarz, a później w podłogę pod nimi: - Deprimo! Zaklęcie zrobiło wyrwę w podłodze salonu. Wpadli w nią jak głazy. Poniżej rozległ się wrzask i Harry zauważył dwóch mężczyzn, którzy próbowali uciec przed ogromna ilością gruzu i połamanych mebli spadających ze zburzonego stropu. Hermiona obróciła się w powietrzu i kiedy po raz kolejny pogrążali się w mroku, w uszach Harry'ego rozbrzmiał straszliwy odgłos zawalającego sie domu. Rozdział 22 - Regalia Śmierci Harry upadł, dysząc ciężko, na trawę, ale natychmiast się podniósł. Wydawali się wylądować z boku ciemnej polany. Hermiona obiegła ich prawie na około machając różdżką. - Protego Totalum… Salvio Hexia … - To zdradliwy stary hemofilik - wydyszał Ron, wyłaniając się spod Peleryny Niewidki rzucił ją do Harryego. - Hermino jesteś geniuszem, totalnym geniuszem. Nie mogę uwierzyć, że się stamtąd wydostaliśmy. - Cave Inimicum! Nie mówiłam, że to był róg Frumpent, nie mówiłam mu? I teraz jego dom rozerwał się na kawałki! - Dobrze mu tak! - powiedział Ron, macając jego poszarpane jeansy i nacięcia na nogach. - Jak myślisz, co mu zrobią? - Och, mam nadzieję, że go nie zabiją! - wyjęczała Hermina - Właśnie dlatego chciałam, by Śmierciożercy spojrzeli przelotnie na Harryego zanim wyjdziemy, więc wiedzą, że Xenophilius nie kłamał! - Mimo tego, czemu musiałem się schować? - spytał Ron. - Ponieważ powinieneś leżeć w łóżku z Groszopryszczką, Ron! Porwali Lune bo jej ojciec poparł Harryego! Co mogłoby się stać z twoją rodziną, jeśli by wiedzieli, że jesteś z Harrym? - A co z twoimi rodzicami? - Są w Australii - powiedziała Hermina - Wszystko powinno być z nimi w porządku. O niczym nie wiedzą. - Jesteś geniuszem. - powtórzył Ron, wyglądał na przestraszonego. - No właśnie, Hermino, jesteś geniuszem. - zgodził się Harry gorąco. - Nie wiem, jak byśmy sobie poradzili bez ciebie. Rozpromieniła się, ale w jednej chwili spoważniała znowu. - A co z Luną? - Więc, jeśli mówili prawdę, a ona wciąż żyje… - zaczął Ron. - Nie mów tak, nie mów tego! - zapiszczała Hermina - Ona musi żyć, musi! - Więc będzie w Azkabanie, tak podejrzewam. - powiedział Ron- Czy przetrwa w takim miejscu, aczkolwiek… Brzemię nie… - Przetrwa - powiedział Harry. Nie mógł znieść rozważania innej możliwości.- Jest twardsza, Luna, niż myślisz. Pewnie uczy wszystkich więźniów o Gnębiwtryskach i Narglach. - Mam nadzieję, że masz rację. - powiedział Hermina przesuwając rękę z oczu. - Poczuję litość do Xenophiliusa jeśli… - Jeśli właśnie nas nie sprzedał Śmierciożercom, tia. - powiedział Ron. Rozłożyli namiot i schronili się w nim, gdzie Ron zrobił im herbaty. Po ich ograniczonej ucieczce, w chłodnym, stęchłym i przestarzałym miejscu poczuli się jak w domu: bezpiecznie, rodzinnie i przyjacielsko. - Oh, po co tam poszliśmy? - jęknęła Hermina po kilku minutach ciszy. - Harry, miałeś rację, wszędzie znowu ta Dolina Godryka, kompletne marnowanie czasu! Regalia Śmierci… same śmieci… chociaż istotnie - nagle powiedziała jakby ją ktoś uderzył - on mógł mieć to wszystko z góry zaplanowane, prawda? Prawdopodobnie w ogóle nie wierzył w te Regalia Śmierci, chciał po prostu przetrzymać nas do przyjazdu Śmierciożerców! - Nie wydaje mi się - powiedział Ron - Jest piekielnie trudniej robić niektóre rzeczy kiedy jest się pod naciskiem, bardziej niż myślisz. Odkryłem to kiedy Łowcy[Czyściciele, Odszlamiacze, jak kto woli] mnie zawołali. Było o wiele łatwiej udawać Stana, ponieważ wiem co nieco o nim, więc stworzyłem całkiem nową postać. Stary Loovegood był pod naciskiem presji, próbując się upewnić, że zostaniemy. Przypuszczam, że powiedział nam prawdę albo to co myślał, że jest prawdą, by po prostu nas przetrzymać. - Więc, nie uważa żeby to miało znaczenie, - westchnęła Hermiona - nawet jeśli był uczciwy, nigdy w życiu nie słyszałam tylu bzdur na raz. - Poczekaj, przecież - powiedział Ron - Komnata Tajemnic też podobno była mitem, no nie? - Ale Regalia Śmierci nie mogą istnieć, Ron! - Mów sobie co chcesz, ale jedna z nich może - odparł Ron - Peleryna Niewidka Harryego… - Opowieść Trzech Braci to bajeczka - powiedziała stanowczo Hermiona - Bajeczka, o tym jak ludzie boją się śmierci. Jeśli przetrwanie było tak proste jak chowanie się pod Peleryną Niewidką, mamy już wszystko czego nam potrzeba! - Nie wiem. Możemy spróbować z bezkonkurencyjną różdżką - powiedział Harry obracając różdżkę taminy He so disliked over in his fingers.(?) - To nie jest istotne, Harry! - Mówiłaś, że jest tu mnóstwo różdżek- śmierciodotykowych i innych jak je tam zwano- - No dobra..... nawet jeśli chcesz wierzyć, że Wiekowa Różdżka jest prawdziwa, to co z Kamieniem Wskrzeszenia? - Jej palce zarysowały cudzysłów w powietrzu wokół tej nazwy, a jej ton ociekał sarkazmem. - Żadna magia nie wskrzesi umarłego i tyle. - Kiedy moja różdżka połączyła się różdżką Sami-Wiecie-Kogo, ukazali się moja mama i tata… I Cedrik… - Ale tak naprawdę nie wrócili do życia, prawda? - powiedziała Hermiona - Oni byli czymś w rodzaju… wyblakłej imitacji, nie tak jak się kogoś przywraca do życia. - Ale ona, ta dziewczyna z opowieści, nigdy nie wróciła naprawdę, tak? Historia mówi, że jak ludzie raz staną się umarli, należą już do Śmierci na zawsze. Ale przecież drugi brat ciągle ją widywał i rozmawiał z nią, prawda? Nawet mieszkał z nią przez jakiś czas.... W wyrazie twarzy Hermiony ujrzał niepokój i coś czego nie dało się łatwo zdefiniować. Gdy rzuciła okiem na Rona, Harry zrozumiał, że jest to strach. Przestraszyła ją historią o życiu ze zmarłymi. - Więc, Peverell człowiek pogrzebany w Dolinie Godryka - powiedział nagle, próbując zabrzmieć bardziej świadomie - nic o nim nie wiesz, tak? - Wcale nie, - odpowiedziała patrząc z ulgą na zmianę tematu. - Spojrzałam na niego zaraz po tym, jak zobaczyłam znak na jego grobie; jeśli był kimkolwiek znanym albo zrobił coś ważnego, to jestem pewna, że będzie w jednej z naszych książek. Jedyna jaką znalazłam to : "Peverell: Czy Natura to szlachectwo: genealogia czarownictwa". Pożyczyłam ją od Stworka", wyjaśniła kiedy Ron wytrzeszczył oczy. "jest w tej książce spis wszystkich rodzin czystej krwi, które wygasły w linii męskiej. Widocznie rodzina Paverell była jedną z najwcześniejszych, które zniknęły" - Wygasła linia męska? - powtórzył Ron. - Mam na myśli tych którzy wyginęli, - odpowiedziała Hermiona - wieki temu, w przypadku Pervell’ów. Mogli ciągle mieć potomków, mimo tego, oni chcieli po prostu się nieco inaczej nazywać. I wtedy to spadło na Harryego jak grom z jasnego nieba, wspomnienie które się obudziło na dźwięk nazwiska ‘Paverell’. Ohydny staruch wymachujący brzydkim pierścieniem przed twarzą urzędnika Ministerstwa, i załkał głośno - Marvolo Grunt! - Słucham? - Ron i Hermiona powiedzieli jednocześnie. - Marvolo Grunt! Dziadek Sami-Wiecie-Kogo! Z Myślodsiewni Dumbledora! Marvolo Graunt powiedział, że pochodził od Peverell’ów! Ron i Hermiona wyglądali jakby nie mogli się połapać o co chodzi.. - Pierścień, pierścień stał się Horkruksem , Marvolo Gaunt powiedział, że miał założony herb Paverellego. Zobaczyłem go jak machał nim temu facetowi z Ministerstwa przed twarzą, prawie podetknął mu go przed nos! - Herb Paverellego? Pisnęła przenikliwie Hermiona. - Czy pamiętasz jak to wyglądało? - Nie za bardzo - powiedział Harry, próbując sobie przypomnieć. - Nie było tam nic specjalnego, tak dokładnie jak mogę sięgnąc pamięcią. Może parę zadrapań. Tylko zobaczyłem to naprawdę z bliska po tym jak zostało spowodowane cracked open(?). Harry zobaczył zrozumienie w oczach Hermiony przez nagłe rozszerzenie się jej oczu. Ron zdziwiony patrzył to na jedno, to na drugie. - Blimey…(?) Rozpoznajesz ten symbol? Symbol Regalii? - Dlaczego nie - powiedział podekscytowany Harry - Marvolo Gaunt był starym ignorantem, który żył jak świnia, dbając jedynie o swoje pochodzenie. Jeśli ten pierścień przetrwał tyle wieków, Marvolo mógł nie mieć pojęcia czym tak naprawdę był. W tym domu nie było żadnych książek, i uwierz mi, to nie był typ człowieka czytający bajki swoim dzieciom. Uwielbiał myśleć, że rysy na kamieniu są jak pewien herb, ponieważ o ile był zainteresowany posiadanie czystej krwi robiło z ciebie praktycznie członka rodziny królewskiej.( because as far as he was concerned, having pure blood made you practically royal.”) - Tak… to wszystko jest bardzo interesujące - zaczęła ostrożnie Hermiona - ale Harry, Jeśli myślisz co ja myślę, że ty myślisz… - Więc, dlaczego nie? Dlaczego nie? - powiedział Harry, ostrzegawczo odstępując - To był kamień, prawda? - Spojrzał na Rona dla poparcia. - Co jeśli to był Kamień Wskrzeszenia? Usta Rona się otworzyły - Blimey --- Ale wciąż by działał, gdyby Dumbledore nie złamał… - Działał? Działał? Ron, to nigdy nie działało! Nie ma czegoś takiego jak Kamień Wskrzeszenia! - Hermionie podskoczyła stopa, wyglądała na zirytowana i złą. - Harry, próbujesz wszystko połączyć z historią Regaliów… - Wszystko połączyć? - powtórzył - Hermiona, to samo się łączy! Wiem, że znak Śmiertelnych Regaliów był na tym kamieniu! Gaunt powiedział, że pochodził od Peverell’ów! - Minutę temu mówiłeś, że nigdy nie widziałeś dokładnie znaku na kamieniu! - Jak myślicie, gdzie jest teraz pierścień? - spytał Harryego Ron.- Co z nim zrobił Dumbledore po złamaniu zaklęcia? Ale wyobraźnia Harryego działała już na przyspieszonych obrotach, z dala od Rona i Hermiony… Trzy przedmioty, albo Regalia, które, jeśli się połączy, stworzą kontrolę panowania nad Śmiercią… Panowanie… Pogromca… Zwycięzca… Ostatni wróg, który ma być zniszczony nie żyje… I wtedy zobaczył siebie, właściciela Regaliów, patrzącego śmiało w oczy Voldemortowi, dla którego Horkruksy nie mają już znaczenia… ‘Żaden nie może żyć podczas, gdy drugi przetrwał…’ Jaka jest odpowiedz? Regalia kontra Horkruksy? Była droga po tym wszystkim, zapewniająca, że on będzie tym który triumfował? Gdyby został panem śmiertelnych Regaliów, czy byłby bezpieczny? - Harry? Ale zaledwie usłyszał Hermionę odłożył Pelerynę Niewidkę i przejechał po niej palcami, materiał był wiotki jak woda, lekki jak powietrze. Nigdy nie widział niczego dorównującego jej od prawie siedmiu lat w Czarodziejskim świecie. Peleryna była dokładnie taka jaką Xenophilius ją opisywał : Peleryna rzetelnie i wiernie sprawiała, że ten, który ją nosi stawał się niewidzialny, była wiecznie trwała, dawała stałe i nieprzepuszczalne ukrycie, nieważne jakiego zaklęcia się na nią użyje… I wtedy, trudem łapiąc powietrze, przypomniał sobie… - Dumbledore dał mi tą Pelerynę tej nocy kiedy moi rodzice umarli! - Moja mama powiedziała Syriuszowi, że Dumbledore pożyczył Pelerynę! To dlatego! Chciał ją zbadać, dlatego myślał, że to trzecia Regalia! Podły Paverell jest pogrzebany w Dolinie Godryka… - Harry ślepo chodził wkoło namiotu czując jak gdyby wspaniała nowa wizja prawdy otworzyła mu oczy na wszystko. - To mój przodek. Pochodzę od trzeciego brata! To wszystko ma sens! Poczuł się uzbrojony w przekonaniu, że jego wiara w Regalia, jak gdyby zwykła myśl posiadania ich, już dawała mu ochronę, i poczuł radość, kiedy odwrócił się z powrotem do dwójki przyjaciół. - Harry - powtórzyła Hermiona, ale on był zajęty rozwiązywaniem saszetki wokół jego szyi, palce drżały mu mocno. - Czytaj - powiedział, wpychając jej list swojej matki do ręki. - Czytaj! Dumbledore miał Pelerynę, Hermino! W przeciwnym razie, dlaczego by ją chciał? Nie potrzebował Peleryny, mógł użyć Zaklęcia Disillusionment tak potężnego, że stałby się kompletnie niewidzialny. Coś upadło na podłogę i rozwinęło błyszcząc pod krzesłem. Wypadł mu Znicz kiedy wyciągał list. Schylił się by go podnieść, a następnie sprężyna bajecznych odkryć nowym stuknięciem rzuciła mu inny prezent, zachwyt wybuchnął w nim tak, że musiał krzyknąć. - TO JEST TUTAJ! Zostawił mi pierścień - jest w Zniczu! - Tak uważasz? Nie mógł zrozumieć czemu Ron spojrzał na niego zaskoczony. To było tak oczywiste, tak zrozumiałe dla Harryego. Wszystko pasuje, wszystko… Jego Peleryna była trzecią Regalią, i kiedy odkrył jak otworzyć Znicz mógł zdobyć drugą, a wtedy wszystko co potrzebował, by znaleźć pierwszą Regalię, Wieczną Różdżkę, a potem… Ale to było jak gdyby kurtyna spadła na oświetloną scenę. Jego całe podekscytowanie, jego cała nadzieja i szczęście zostały stłumione jak uderzenie. Stał sam w ciemności i wspaniały czar prysł. - To właśnie ją chce zdobyć. Zmiana w jego głosie sprawiła, że Ron i Hermiona wyglądali na przerażonych. - Sami-Wiecie-Kto szuka Wiekowej Różdżki. Odwrócił się tyłem do ich przekrzywionych, niedowierzających twarzy. Wiedział, że to prawda. To wszystko miało sens, Voldemort nie szukał nowej różdżki, on szukał starej różdżki, bardzo starej, w rzeczy samej. Harry poszedł do wejścia namiotu, zapominając o Ronie i Hermionie, gdy wpatrywał się w noc, myśląc… Voldemort został podrzucony do Mugolskiego sierocińca. Nikt mu nie powiedział o ‘The Tale sof Bedele the Bard’kiedy był dzieckiem, wszelako słyszał o nich więcej niż Harry. Prawie żaden czarodziej nie wierzy w Regalia Śmierci. Jak to się stało, że Voldemort o nich wiedział? Harry wpatrywał się w ciemność… Jeśli Voldemort wiedział o Regaliach Śmierci, na pewno szukał, robiąc wszystko by stać się ich właścicielem: trzy przedmioty czyniły z ciebie Pana Śmierci? Jeśli wiedział o Regaliach Śmierci nie musiałby potrzebować Horkruksów na pierwszym miejscu. Nie było prostym faktem, że zabrał Regalia i zamienił je w Horkruksy, wykazując, że nie wiedział o tym ostatnim, wielkim Czarodziejskim sekrecie? Co znaczyło, że Voldemort poszukiwał Wiekowej Różdżki bez realizowania jej pełnej potęgi, bez zrozumienia, że była jedną z trzech… Gdyż różdżka była Regalią, której nie dało się ukryć, której istnienie było najlepiej znane… Krwawy ślad Wiecznej Różdżki obryzgał w poprzek stronice Czarodziejskiej historii… Harry obserwował zachmurzone niebo, zakola szarego i srebrnego dymu ześlizgującego się z twarzy księżyca. Czuł zdumienie i roztargnienie przez jego odkrycie. Odwrócił się w stronę namiotu. To był szok zobaczyć Rona i Hermione stojących dokładnie w tym samym miejscu gdzie ich opuścił, Hermiona wciąż trzymała list Lily, Ron po jej stronie patrzył nieznacznie z niespokojem. Nie zdali sobie sprawy jak daleką przebyli w ciągu tych ostatnich kilku minut? - To jest to? - powiedział Harry, trying to bring them inside the glow of his own astonished certainty(?) - To wszystko wyjaśnia. Regalia Śmierci są prawdziwe i ja mam jedną… może dwie…. Przytrzymał Znicz. - … i Sami-Wiecie-Kto poluje na trzecią, ale nie zdaje sobie sprawy… myślał, że to po prostu potężna różdżka… - Harry - powiedziała Hermiona, przesuwając się wprost do niego i oddając mu list Lily - Przykro mi, ale myślę, że się mylisz, ze wszystkim. - Ale nie widzisz tego? Wszystko pasuje… - Nie, nieprawda- powiedziała, Nic nie pasuje. Harry, po prostu za bardzo się w tym zatraciłeś. Proszę - powiedziała, gdy zaczęła mówić - Proszę, odpowiedz mi na pytanie. Jeśli Regalia Śmierci naprawdę istnieją, i Dumbledore o nich wiedział, to wiedział też, że osoba, która zbierze wszystkie trzy stanie się Panem Śmierci - Harry, dlaczego ci o tym nie powiedział? Dlaczego? Miał już gotową odpowiedź. - Ale mówiłaś to, Hermino! ‘Musisz dowiedzieć się o nich więcej dla siebie! To jest Poszukiwanie!’ - Ale ja powiedziałam to tylko po to, by spróbować nakłonić cię do pójścia do Lovegood’ów. - zapłakała Hermiona w gniewie - Naprawdę w to nie wierzyłam! Harry nie zwrócił na to uwagi. - Dumbledore często dawał mi sam do czegoś dochodzić. Próbował mnie nauczyć wytrzymałości i podejmowania ryzyka. (His feels like the kind of Hing he’d do) Ta ochota to rodzaj rzeczy, które by zrobił (?) - Harry, to nie jest gra, to zastosowanie w praktyce! To jest coś prawdziwego i Dumbledore zostawił ci bardzo jasne instrukcje: Znajdź i zniszcz Horkruksy! Ten symbol nic nie znaczy, zapomnij o Regaliach Śmierci, nie możemy pozwolić sobie na zjechanie w boczną trasę… Harry ledwo ją słuchał. Obracał w kółko Zniczem w ręku, oczekując, że się rozpadnie i otworzy ukazując Kamień Wskrzeszenia, by jej udowodnić, że miał rację, że Regalia Śmierci były prawdziwe. Zaapelowała do Rona. - Nie wierzysz w to, prawda? Harry spojrzał na niego, Ron się wahał. - I dunno(?)…To znaczy… Trochę z tego raczej do siebie pasuje. - powiedział Ron niezgrabnie - Ale kiedy spojrzysz na całość… - wziął głęboki oddech - Myślę, że powinniśmy pozbyć się Horkruksów, Harry. To jest to, co Dumbledore powiedział, że musimy zrobić. Może… Może powinniśmy zapomnieć o tej Regaliowej historyjce. - Dziękuję ci, Ron - powiedziała Hermiona - Wezmę pierwszą wartę. Przelazła obok Harryego i usiadła w przejściu namiotu, niosąc aktydion[chyba siakiś zeszyt] dziko po nim kropkowała. Ale Harryemu trudno było zasnąć tej nocy. Myśl o Regaliach Śmierci opętała go i nie mógł odpoczywać podczas, gdy jego cały umysł się gotował: Różdżka, Kamień i Peleryna, jeśli tylko mógłby je wszystkie posiadać… Otwieram przy zamknięciu… Ale czym jest to zamknięcie? Dlaczego nie może mieć teraz kamienia? Jeśli miałby kamień, mógłby spytać Dumbledora osobiście… I Harry w ciemności mruczał słowa do Znicza, próbując wszystkiego, nawet Parseltongue, ale złota piłeczka się nie otworzyła… A różdżka, Wiekowa Różdżka, ona jest schowana? Gdzie teraz Voldemort szuka? Harry chciał by jego blizna zapłonęła i pokazała mu myśli Voldemorta, ponieważ pierwszy raz w życiu, on i Voldemort są zjednoczeni przez podobne pragnienie… Hermionie nie spodobałaby się ta myśl, oczywiście… Ale wtedy, nie uwierzyła… Xenophilius miał rację, w pewnym sensie… Ograniczony, zwężony, zamknięty umysł. Prawda była taka, że ona się bała myśli o egaliach Śmierci, zwłaszcza o Kamieniu Wskrzeszczenia… i Harry przycisnął znowu Znicz do ust, całując go, prawie go połykając, ale zimny metal nic z siebie nie wydał… Już prawie świtało, kiedy przypomniał sobie Lune, samotną w celi w Azkabanie, otoczoną przez dementorów, i nieoczekiwanie się zawstydził. Zapomniał o niej w jego gorączkowych rozważaniach na temat Regaliów. Jeśli mogli by ją uratować, ale dementorzy z ich numerami byliby właściwie bezoporni. Teraz zaczął o tym myśleć, nie mógł próbować rzucić Patronusa taminową różdżką… Musi tego spróbować rano… Jeśli tylko to była droga by zdobyć lepszą różdżkę… I pragnienie Wiekowej Różdżki, Laska Śmierci (the Deathstick), niezniszczalna, ponownie go pochłonęło. Następnego ranka spakowali namiot i ruszyli przez ogromny deszcz. Ulewa ścigała ich do wybrzeża, gdzie rozbili namiot na noc i wytrwali tam przez cały tydzień, przez rozmokły krajobraz Harry stał się posępny i zniechęcony. Umiał myśleć tylko o Regaliach Śmierci. To było, jak gdyby płomienie paliły się wewnątrz niego, i że nic, ani stanowcze niedowierzanie Hermiony ani stałe wątpliwości Rona, nie mogły ich przygasić. Ale dzikie pragnienie Regaliów palące jego wnętrze, robiły go mniej radosnym. Obwiniał Rona i Hermione: Ich określona obojętność była jak taki zły nieustępliwy deszcz dla przygnębienia jego ducha, ale żadne z nich nie mogło zniszczyć jego przeświadczenia, które było absolutnie trwałe. Wiara i pragnienie Harryego pochłonęły go tak bardzo, że czuł się odizolowany od tej dwójki i ich obsesji na temat Horkruksów. - Obsesja? - powiedziała Hermiona cichym srogim głosem, kiedy jednego wieczora Harry dosyć nieostrożnie użył tego słowa , po tym jak Hermiona mu powiedziała o jego braku zainteresowania położeniem reszty Horkruksów. - To nie my jesteśmy tu tymi, którzy mają obsesje, Harry! Po prostu próbujemy robić to, co chciał Dumbledore! Ale był nieczuły na tę krytykę. Dumbledora zostawił znak Regaliów, by Hermiona to rozszyfrowała, i on miał także, Harry trwał w przekonaniu, że Kamień Wskrzeszenia został ukryty w złotym Zniczu. Żaden nie może żyć, gdy drugi przetrwa… Pan Śmierci… Dlaczego Ron i Hermiona tego nie rozumieli? - ‘Ostatni wróg nie żyje- spokojnie zacytował Haryy. - Myślałam, że będziemy musieli walczyć z Sam-Wiesz-Kim? - odpowiedziała ostro Hermiona i Harry dał jej spokój. Nawet tajemnica srebrnej łani (the silver doe), o której dwójka jego przyjaciół upierała się dyskutować, wydawała się teraz Harryemu mniej ważna, i okazywał nijakie zainteresowanie z jego strony. Tylko jedna inna rzecz go martwiła, była to jego blizna, która znowu zaczęła go palić, chociaż robił wszystko by ukryć ten fakt przed pozostałą dwójką. Za każdym razem kiedy to się działo, szukał samotności, ale był zawiedziony tym, co widział. Wizje, które on i Voldemort wspólnie dzielili, zmieniły swoją jakość: rozmazywały się, były niestałe jak gdyby przesuwały się i traciły ostrość obrazu. Harry był w stanie rozpoznać niewyraźne cechy przedmiotu, który był podobny do czaszki i trochę do skały, który jednak był od wiele ciemniejszy niż materiał(?.substance). Przyzwyczajony do ostrego obrazu jako realnego, Harry był zdezorientowany przez tę zmianę. Martwił się, że połączenie między nim, a Voldemortem zostało zniszczone, połączenie, którego oboje się bali i, cokolwiek powiedziała mu Hermiona, wysoko je cenili. Tak czy inaczej, Harry połączył się z tymi nie satysfakcjonującymi, mglistymi obrazami z destrukcją jego różdżki, jak gdyby to była wina różdżki taminy, że nie może dłużej zaglądać w umysł Voldemorta tak dobrze jak przedtem. Podczas, gdy tygodnie strasznie się wlokły, Harry nie mógł pomóc, ale mógł zauważyć, nawet przez jego nowy egocentryzm, że Ron wziął sprawy w swoje ręce. Perhaps because he was determined to make up for having walked out on them.(?), być może zejście Harryego do bezczynności pobudziło do życia jego drzemiące cechy przywódcze, Ron był teraz jedyną osobą zachęcającą i nawołującą pozostałą dwójkę do działania. - Pozostały trzy Horkruksy - Potrzebujemy planu działania, no dajecie! Gdzie nie szukaliśmy? Przelećmy to jeszcze raz. Sierociniec… Ulica pokątna, Hogwart, Dom Riddle’ów, Borgin i Burke, Albania, każde miejsce, o którym wiedzieli, że Tom Riddle tam żył lub pracował, był z wizytą lub kogoś zamordował, Ron i Hermiona ponownie je przedyskutowali, Harry przyłączał się do dyskusji jedynie, by powstrzymywać Hermionę od prześladowania go. Byłby szczęśliwy siedząc samotnie w ciszy, próbując przeczytać myśli Voldemorta, by dowiedzieć się czegoś więcej o Wiekowej Różdżce, ale Ron obstawał przy pojechaniu w liczniejsze nieprawdopodobne miejsca, Harry był świadomy wobec utrzymania ich w ruchu. - Nigdy nie wiesz- była to stała śpiewka Rona - Upper Flagley jest wioską czarodziejów, mógł chcieć tam mieszkać. Chodźmy i poszperajmy trochę wokół. O tych wielokrotnych najazdach na tereny czarodziejów donosił okazjonalnie Snatcher(?). - Niektórzy z nich są prawie tak źli jak Śmierciożercy - powiedział Ron - the lot that Got me were a bit pathetic, ale Bill rozpoznał, że niektórzy z nich są naprawdę niebezpieczni. - W Potterwatch mówili… - W czym? - powiedział Harry. - Potterwatch, nie mówiłem ci jak to się nazywa? Ten program, który próbuję wyłapać w radiu, jedyny, który mówi prawdę, o tym co się dzieje! Niemal wszystkie programy stoją ustawione w szeregu przed Sam-Wiesz-Kim, z wyjątkiem Potterwatch, naprawdę chciałbym bym byś tego posłuchał, ale trudno jest nastroić… Ron spędzał wieczór po wieczorze przy używaniu jego różdżki by wklepywać rozmaite rytmy na odbiorniku radiowym podczas, gdy tarcze się kręciły. Okazjonalnie mogli załapać urywek rad jak poddać działaniu smoczą kiłę i pojedynczo parę taktów „Kocioł Pełen Ciepła i Silnej Miłości”. While He taped, Ron kontynuował próby trafienia w odpowiednie hasło, muttering strings of random words under his breath(?). - Oni normalnie coś robią dla Zakonu - powiedział im - Bill miał prawdziwą wprawę w odgadywaniu ich. Jestem zobowiązany zdobyć jednego w końcu… But not until March did luck favor Ron at last(?). Harry siedział na warcie w przejściu namiotu, bezczynnie gapiąc się na kępę hiacyntów, które zagradzały ich drogę przez zimne błonia, kiedy Ron wrzasnął podekscytowany z zewnątrz namiotu. - Mam to! Mam to! Hasło było ‘Albus’! Chodź tu Harry! Odrywając się pierwszy raz od kilku dni od rozmyślań nad Śmiertelnymi Relikwiami, Harry pospieszył do środka namiotu by znaleźć Rona i Hermionę klęczących na ziemi obok radia. Hermiona, która polerowała miecz Gryffindoru po prostu by coś robić i siedziała z otwartymi ustami, gapiąc się w malutki głośnik, który wydawał nader znajome głosy. - … przepraszamy za naszą tymczasową nieobecność na antenie, która powstała z powodu liczby dzwonków do drzwi w naszej okolicy przez owych czarujących Śmierciożerców. - Przecież to Lee Jordan! - powiedziała Hermioona. - Wiem! - Ron promieniał - Czad, nie? - … i teraz znaleźliśmy inną, dobrze schowaną miejscówkę. - Mówił Lee - I jestem zadowolony, że wam to mówię bo dwóch naszych regularnych współdziałaczy przyłączyło się do nas tego wieczora. Witam, chłopaki! - Heja. - Dobry wieczór, River. - ‘River’ to Lee - wytłumaczył Ron - wszyscy tam mają pseudonimy, ale często możesz… - Cicho - powiedziała Hermiona. - Ale zanim usłyszymy Royal’a i Romulusa - mówił Lee - Przeznaczmy małą chwilę na sprawozdanie o tych śmieciach, o których Czarodziejska Radiowa Sieć Wiadomości i Prorok Codzienny nie myśleli, że są wystarczająco ważne by o nich wspomnieć. Wielce ubolewamy, że informujemy naszych słuchaczy o morderstwach popełnionych na Tedzie Tonusie i Dirku Cresswellu. Harry źle się poczuł i runął na brzuch. On, Ron i Hermiona wpatrywali się w siebie w przerażeniu. - Goblin imieniem Gornuk, także został zabity. Wierzymy, że Muggle-born Dean Thomas i drugi goblin, oboje wierzyli, że podróżując z Tonksem, Cresswell’em i Gornuk’iem, będą mogli uciec. Dean, jeśli nas słuchasz, albo jeśli ktokolwiek orientuje się gdzie on jest, jego rodzice i siostry są złaknieni wieści. - W międzyczasie w Gaddley, pięcioosobowa Mugolska rodzina została znaleziona martwa w swoim domu. Mugolskie władze określają ich śmierć przez nieszczelność gazu, ale członkowie Zakonu Feniksa informują mnie, że była to Klątwa Uśmiercająca - następny dowód, jakoby był potrzebny, dla faktu, iż rzeź na Jugolach stała się trochę więcej niż rekreacyjnym sportem w trakcie nowego reżimu. - Na koniec, ubolewamy informując naszych słuchaczy, że pozostałości Bathildy Bagshot zostały odkryte w Dolinie Godryka. Ewidentnie umarła kilka miesięcy temu. Zakon Feniksa informuje nas, że jej ciało zdradza niechybnie okaleczenia wymierzone przez Czarną Magię. - Słuchacze, chciałbym was poprosić byście się przyłączyli do minuty ciszy przez pamięć o Tedzie Tonusie, Dirku Cresswellu, Bathildzie Bagshot, Gornuku i bezimiennych, ale nie mniej pożałowanych Jugolach zamordowanych przez Śmierciożerców. Nastała cisza, Harry, Ron i Hermiona nic nie mówili. Połowa Harryego tęsknie chciała usłyszeć więcej, a druga jego połowa bała się co mogło dalej się stać. To był pierwszy raz od dłuższego czasu, kiedy czuł więź ze światem zewnętrznym. - Dziękuję, wam - odezwał się głos Lee - Teraz możemy wrócić do regularnych współdziałaczy Royal, po unowocześnieniu dzięki któremu nowy Czarodziejski zakon zleci oddziaływanie na świat Mugoli. “And now we can return to regular contributor Royal, for an update on how the new Wizarding order is affecting the Muggle world.”(nie jestem pewna czy tak to zdanie trzeba było przetłumaczyć). - Dziękuję, River - powiedział niewątpliwie głęboki, miarowy i spokojny głos. - Kingsley! - zerwał się Ron. - Wiemy! - powiedziała Hermiona próbując go uciszyć, - Mugole trwają w nieświadomości od źródła ich cierpienia jakoby kontynuują podtrzymywanie życia ciężkich ofiar wypadków. - powiedział Kingsley - Niemniej jednak, ciągniemy dalej nasłuchiwanie o faktycznie inspirujących historiach o ryzykowaniu życia czarnoksiężników i czarownic by chronić Mugolskich przyjaciół i sąsiadów, często bez ich wiedzy o tym. Chciałbym zaapelować do wszystkich naszych słuchaczy by naśladowali ich przykład, może przez rzucanie ochronnego zaklęcia nad jakimkolwiek Mugolskim mieszkaniem w waszej okolicy. Wiele żyć może zostać uratowanych w tak prosty zrobiony gest. - Co jeszcze byś chciał powiedzieć, Royal, do słuchaczy którzy odpowiadają w tych niebezpiecznych czasach, powinni być ‘Czarodzieje na pierwszym miejscu’(‘Wizards first’) - spytał Lee. - Chciałbym powiedzieć, że jest mały krok z ‘Czarodzieje na pierwszym miejscu’ do ‘Czystokrwiści na pierwszym miejscu’(Purebloods first”, a później do Śmierciożerców. - odpowiedział Kingsley. Wszyscy jesteśmy ludźmi, nieprawdaż? Każde ludzkie życie jest tyle samo warte, warte ratowania. - Świetnie powiedziane, Royal, masz mój głos jako na Ministra Magii jeśli kiedykolwiek uda nam się wydostać z tego chaosu. - powiedział Lee - A teraz, na koniec Romulus, popularnie określany jako ‘Kumpel Pottera’. - Dzięki, River - powiedział inny znajomy głos. Ron zaczynał mówić, ale Hermiona ubiegła go szepcząc: - Wiemy, że to Lupin. - Romulusie, czy dalej utrzymujesz, zarówno jak za każdym razem kiedy pojawiasz się w naszym programie, że Harry Potter wciąż żyje? - Tak - powiedział stanowczo Lupin - Nie ma najmniejszej wątpliwości w mojej głowie, że jeśli jego śmierć by się wydarzyła, to byłaby okrzyknięta przez Śmierciożerców tak obszernie jak to tylko możliwe, ponieważ uderzyłby w śmiertelny podmuch moralności opierających się nowemu reżimowi. ‘Chłopiec, Który Przeżył’ był symbolem wszystkiego o co walczymy: Triumf dobra, moc niewinności, potrzeba podtrzymująca opieranie się. Mieszanina wdzięczności i wstydu tryskała w Harrym. Czy Lupin mu wybaczył, gdy powiedział te wszystkie okropne rzeczy kiedy ostatni raz się spotkali? - Co byś chciał powiedzieć Harryemu jeśli wiesz, że nas teraz słucha, Romulusie? - Chciałbym mu powiedzieć, że wszyscy jesteśmy z nim całym duchem - powiedział Lupin, potem zawahał się lekko - I żeby podążał za swoim instynktem, który jest dobry i prawie zawsze słuszny. Harry spojrzał na Hermione, której oczy były pełne łez. - Prawie zawsze słuszny - powtórzyła. - Och, nie powiedziałem wam? - powiedział Ron zaskoczony - Bill powiedział mi, że Lupin znowu jest z Tonks! I ponoć robi się też całkiem spora… - … i nasze nagminne udoskonalenia przyjaciół Harryego Pottera którzy cierpią za swoją wierność.- mówił Lee. Więc, systematyczni słuchacze będą wiedzieć, kilku szczerych ludzi popierających Harryego Pottera zostało teraz uwięzionych, wyłączając Xenophiliusa Lovegood’a, redaktora naczelnego ‘Żonglera’ - powiedział Lupin. - Przynajmniej wciąż żyje! - wymamrotał Ron. - Słyszeliśmy również w ciągu ostatnich kilku godzin, że Rubeus Hagrid - cała trójka gapiła się na siebie i prawie stracili resztę zdania - znany jako gajowy w Hogwarcie, ledwie uciekł przed aresztowaniem na ziemiach Hogwartu, gdzie chodzą pogłoski, że gospodarował brygadzie ‘Wsparcia Harryego Pottera’ w jego domu. Bądź co bądź, Hagrid nie został poddany nadzorowi, i jest, wierzymy, w trakcie ucieczki. - Podejrzewam, iż to pomoże, kiedy uciekając przed Śmierciożercami, ma się przyrodniego brata wysokości szesnastu stóp? - spytał Lee. - Miałoby tendencje do dania wam - zgodził się Lupin uroczyście - Mogę po prostu dodać, że podczas gdy jesteśmy tutaj w Potterwatch bijąc brawo rozmachowi Hagrida, moglibyśmy nawoływać nawet najbardziej oddanym obrońcom Harryego przeciw zwolennikom kierownictwa Hagrida. Brygada ‘Wsparcia Harryego Pottera’ jest nierozsądna w obecnej atmosferze. - W rzeczy samej, są, Romulusie - powiedział Lee - więc zakładamy, że będziesz kontynuował demonstrowanie twojego kultu do człowieka z lśniącą blizną w następnym Potterwatch. A teraz przenieśmy się do wiadomości tyczących czarodzieja, który udowadnia, że jest tak samo nieuchwytny jak Harry Potter. Lubimy odwoływać się do niego jako Szefa Śmierciożerców, i tutaj poddajemy jego wizje(views) na trochę więcej szalonych obieganych o nim. Chciałbym zaprezentować nowego korespondenta, Rodenta? - Rodent? - powiedział jeszcze jeden znajomy głos, i Harry, Ron i Hermiona krzyknęli razem: - Fred! - Nie! To nie jest George? - To Fred, tak myślę - powiedział Ron, pochylając się bliżej, kiedy którykolwiek z bliźniaków mówił: - Nie jestem ‘Rodent’, w żadnym wypadku, Mówiłem wam, że chce być Rapier! - Och, w takim razie w porządku, ‘Rapier’, mógłbyś proszę zdać nam trochę swoich relacji o różnych historiach, które słyszymy o Szefie Śmierciożerców. - Tak, River, mogę - powiedział Fred - Aczkolwiek nasi słuchacze będą wiedzieć, jeżeli nie schronili się w dole po ogrodowym stawie albo w podobnym miejscu, że strategia Sam-Wiesz-Kogo pozostawania w cieniach, stwarza miły mały klimat paniki. Zwróć uwagę, jeśli wszystkie rzekome obserwacje o nim są autentyczne, musimy mieć dobrych dziewiętnastu Sam-Wiesz-Ktosiów (xD) biegających dookoła tego miejsca. - Które z nim harmonizują, oczywiście - powiedział Kingsley. - Powietrze pełne tajemnic tworzy nowy postrach rzeczywiście go pokazując. - Zgadzam się - powiedział Fred 0 Więc, ludzie, spróbujmy się trochę uciszyć. Dzieją się wystarczająco złych rzeczy bez także wymyślania nowych. Na przykład, nowy pomysł Sami-Wiecie-Kogo mogący zabijać ludzi z pojedynczą gałką oczną. Jest to bazyliszkowe spojrzenie, słuchacze. Jeden prosty test: Sprawdź czy rzecz, która piorunuje cię wzrokiem ma nogi. Jeśli ma, to bezpiecznie jest zajrzeć do jej oczu, pomimo, że jeśli to naprawdę jest Sam-Wiesz-Kto, to są duże szanse, że to ostatnia rzecz, którą kiedykolwiek więcej zrobisz. Pierwszy raz od wielu tygodni Harry się zaśmiał. Mógł poczuć opuszczający go ciężar napięcia . - A pogłoski, że zatrzymał się za granicą? - spytał Lee. - Więc, kto nie chciałby miłych małych wakacji po całej ciężkiej pracy, którą on tu wykonał? - zapytał Fred - Chodzi o to, ludzie, żebyście się nie uspokajali fałszywym poczuciem bezpieczeństwa bo myślicie, że wyjechał z kraju. Może wyjechał, a może i nie, ale fakt pozostaje, że może przemieszczać się szybciej niż Severus Snape staje w obliczu z szamponem kiedy chce, więc nie liczcie, że on będzie daleką drogę od was jeśli planujecie ryzykować. Nigdy nie myślałem, że to powiem, ale bezpieczeństwo na pierwszym miejscu! - Dziękujemy ci bardzo za twoje mądre słowa, Rapier. - powiedział Lee - Słuchacze, to przywiodło nas do końca jeszcze jednego Potterwatch. Nie wiemy, kiedy to będzie możliwe by nadawać ponownie, ale możecie być pewni, że wrócimy. Utrzymujcie kręcenie owych tarczy: Następnym hasłem będzie ‘Szalonooki’. Trzymajcie się nawzajem w opiece: Dotrzymujcie słowa. Dobranoc. Tarcza radia zawirowała i światła panelu strojeniowego zgasły. Harry, Ron i Hermiona wciąż siedzieli rozpromieni. Słysząc znajome, przyjazne głosy w nadzwyczajnie ich wzmocniło. Harry stał się tak przyzwyczajony do ich izolacji, że prawie zapomniał, że inni ludzie opierali się Voldemortowi. To było jakby obudził się z długiego snu. - Dobre, nie? - powiedział wesoło Ron. - Znakomite! - powiedział Harry. - To takie odważne z ich strony - westchnęła w podziwie Hermiona - Jeśli znaleźli… - Więc, są cały czas w ruchu, prawda? - powiedział Ron - Tak jak my. - Ale nie słyszałeś co Fred powiedział? - zapytał podekscytowany Harry; teraz gdy emisja się skończyła, jego myśli krążyły wokół nadchodzącej jego całej trwającej obsesji. - Jest za granicą! On szuka Różdżki, wiem to! - Harry… - No dalej Hermino, dlaczego jesteś taka zdeterminowana by się do tego nie przyznać? Vol… - HARRY, NIE!!! - …demort szuka Wiekowej Różdżki! - To imię to Taboo! - zawył Ron skacząc na nodze gdy donośne pyknięcie dobyło się z zewnątrz namiotu. - Powiedziałem ci, nie możemy wymawiać tego ani razu więcej - musimy z powrotem nałożyć ochronę wokół nas - szybko! - Tak mogą nas zna… Ale Ron przestał mówić, Harry wiedział czemu. Fałszoskop na stole zaczął świecić i wirować. Mogli słyszeć nadchodzące głosy które były coraz bliżej i bliżej: chamskie, podekscytowane głosy. Ron wyciągnął Deluminator z kieszeni i kliknął; ich lampa zgasła. - Wyjdźcie z stamtąd z podniesionymi rękoma! - doszedł ich zgrzytliwy głos z ciemności. - Wiemy, że tam jes |
|
